کلمات مکنونه ۴۴

ای رفیق عرشی

بد مشنو و بد مبین و خود را ذلیل مکن و عَویل برمیار، یعنی بد مگو تا نشنوی و عیب مردم را بزرگ مدان تا عیب تو بزرگ ننماید و ذلّت نفسی مپسند تا ذلّت تو چهره نگشاید. پس با دل پاک و قلب طاهر و صدر مقدّس و خاطر منزّه در ایّام عمر خود که اَقلّ از آنی محسوب است فارغ باش تا به فَراغت از این جسد فانی به فردوس معانی راجع شوی و در ملکوت باقی مقرّ یابی.

عرش: تخت شاهی

ذلیل: ضعیف، حقیر

عَویل: گریه و زاری، شیون

ذلت: خواری، حقارت

طاهر: پاک

صدر: سینه

خاطر: ذهن، ضمیر، نفس

منزّه: پاک، بی آلایش

اَقل: کمتر

آن: یک لحظه

فارغ: آسوده، آزاد

فراغت: راحتی، آسایش

فانی: ناپایدار

فردوس: باغ، بهشت

باقی: پایدار، جاویدان

ملکوت باقی: عالم الهی

مقرّ: جایگاه، محل استقرار

ملکوت: "در علوم الهی و در فلسفه، ملکوت عالم الهی است که محیط بر عالم ملک و مقدس از شئون و خصائص عالم ملکی است -عالم خاص هر یک از مظاهر مقدسه الهیه است- در اصطلاح فلسفه اولی چهار عالم وجود دارد: اوّل عالم لاهوت که عالم ذات اقدس الهی است. دوّم عالم جبروت که عالم صفات الهی است و آن هم خارج از فهم بشری، سوّم عالم ملکوت که عالم مثال است و عالم مظهر کلی الهی، چهارم عالم ناسوت که عالم طبیعت است و جهان مشهود و محسوس. "~ نوزده هزار لغت

"...معنای ورود در بهشت معنوی را هم برای این دنیا و هم بری عالم بعد میتوان در نظر گرفت چه که میل و اراده حضرت بهاءاللّه اینست که در این دور نورانی عالم ادنی آئینه ای از عالم بالا شود و نفوس مؤمنه در لطافت و روحانیت و صفا چون فرشتگان آسمان گردند... پس نفوسی که به شرايط این فقرۀ مبارکه عامل شوند در حقیقت در همین دنیا حکم ملائکه آسمان یابند و حیاتشان حیاتی ملکوتی و بهشتی گردد و راهشان برای ورود به جنت ابهی بعد از صعود ارواح آماده و نورانی شود... یعنی بصراحت بیان میدارد که انسان اگر به شرایط و اخلاق پسندیده و به صفات چشم پوشی و خوش بینی و نیت خیر برای افراد بشر زندگی نماید جایش در بهشت برین و مسکن و منزلش ملکوت جاودانی است. "~کنز اسرار، ج ۲، ص ۱۷۱